Ένα αγαπημένο μου ποίημα της Βισουάβα Σιμπόρσκα
είναι αυτό με τον τίτλο: «Τέσσερις το πρωί»

Η ώρα της νύχτας μέσα στη μέρα.
Η ώρα που γυρίζουμε από πλευρό σε πλευρό.
Η ώρα για τους μεσόκοπους.
Η καθαρή ώρα για το λάλημα των πετεινών.
Η ώρα που μας απαρνιέται η γη.
Η ώρα που φυσάει από σβησμένα άστρα.
Η ώρα του «τι κι αν μετά από μας δεν μένει τίποτα».

Άδεια ώρα.
Άχαρη, στείρα.
Απ’ όλες τις ώρες η χειρότερη.
Κανένας δεν είναι στα καλά του στις τέσσερις το πρωί.
Κι αν τα’ άσπρα μυρμήγκια νιώθουν ωραία στις τέσσερις το πρωί
-ας συγχαρούμε τα μυρμήγκια. Κι ας γίνει πέντε η ώρα,
αν θέλουμε να συνεχίσουμε να ζούμε