Για δες που πίστευα
σε μια αόρατη θεά
που οριστική και κάθετη
την έβλεπα αιώνια.
Που πίστευα σ' ένα μέλλον
απαράλλαχτο, ξεχασμένο
κι απ' τα χρόνια.

Για δες που νόμιζα
πως αρκεί της ζωής το κούρδισμα
για να είσαι ασφαλής στον πόλεμο
κατά του πεπρωμένου.
Που νόμιζα πως έσβησε
για μένα πια και η τελευταία
απεγνωσμένη δάδα του Ηφαίστου.

Και να που ήρθε από το πουθενά
κι από τη μια στιγμή στην άλλη
η τέλεια ανατροπή και ζάλη
και παρά την πυγμή των γεγονότων
παρά την άνιση σιωπή
τα δάκρυα, τις συγγνώμες
το τραπέζι τ' αδειανό,
παρά τον τρόμο, την οργή
το περήφανό μου αντίο,
εγώ τα κατάφερα και μ' έφερα
και πάλι πίσω.

Ανακατεύτηκαν οι εποχές,
μπερδεύτηκαν και τ' αηδόνια
για δες που εύκολα ξαναγυρνώ
σε συγκινήσεις διαφορετικές
βγαλμένες από της λήθης
τα πολλά τα χιόνια.
Έκπληκτη ξαναγυρνώ
και έκπληκτη ανακαλύπτω
τίποτα χαμένο
στον τρυφερό μου ουρανό
τα βρήκα όλα σχεδόν
όπως τ' άφησα, μαζί κι εκείνες
τις παλιές εμπιστοσύνες.

Ξύπνησε μέσα μου
ολόκληρο θεριό
από της ελευθερίας
το αντάμωμα βγαλμένο,
πρωτόγνωρη αίσθηση αισθησιακή
δε θα 'θελα με τίποτα πια
και τίποτα να περιμένω.
Ξύπνησε μέσα μου
το παλιό, γνωστό θεριό
στα μυαλά μου
ουρλιάζει και σφυροκοπά
"Άδραξε τις στιγμές
εκείνες που αξίζουν
όσο χίλια χρόνια".

Όχι, δε φοβάμαι πια
το νεανικό καλοκαίρι
που μου δίνεται
κι ας με τσουρουφλίσει,
στα πυρωμένα σπλάχνα του θα μπω
κι απ' την αρχή θα ξαναζήσω.