Όλα έμειναν πίσω

μακρινά και φωταγωγημένα

κάποτε ο δολοφόνος επιστρέφει

αναζητώντας

κάποιο ξεχασμένο πουκάμισο

βαθιά στη ντουλάπα

οι γείτονες τον ακούν με σεβασμό

ν’ ανοίγει την πόρτα

να εισχωρεί

στο χαμένο του σώμα

να διώχνει τα πουλιά απ’ την πληγή της μασχάλης

εκείνα να φτερουγίζουν στο σαλόνι

να τρώνε τη γυναίκα μέσα στην κιμωλία

το άδειο δωμάτιο

το τελευταίο της γέλιο…

κι όλα να μένουν πίσω

ένα πουκάμισο μακρινό