Ξαναπές μου εκείνο το παραμύθι να κοιμηθώ στον λαιμό σου

λέξη προς λέξη θα μαζεύω τα ψίχουλα στην παλάμη μου

κι ας μη θέλω να γυρίσω πουθενά

εκείνοι που στο τέλος έζησαν καλύτερα, με δολοφόνησαν μια νύχτα που

κοίταζα το φεγγάρι

ύστερα άφησαν ένα κόκκινο μπαλόνι να πετάξει ψηλά

έκτοτε από στόμα σε στόμα αγνοείται η ζωή μου

όμως δεν έχω παράπονο

με λάθος όνομα τους συστήθηκα νομίζοντας πως η απουσία κάνει τη

ματιά πιο τρυφερή

ύστερα γονάτισα μέσα μου και γεννήθηκα μόνη

μ’ ένα λευκό σημάδι σε χρόνο μέλλοντα

όπως τ’ αγγίγματα τ’ αληθινά

έτσι με γνώρισες…

έτσι σε γνώρισα…