Τα μουσκεμένα μου μαζεύω
θλιμμένα δώρα ξέμπαρκα
βαρκούλες χάρτινες ονείρων
που απέτυχαν στην πλεύση
ο ωκεανός αληθινός
την πρόσκαιρη τη φύση τους βυθίζει

μικρές μου χάρτινες βαρκούλες
κομψότατες σας σκάρωνα
τόσο μα τόσον τεχνικά
τα ονόματά σας σύννεφα
“ελπίδα” “καλομοίρα” “πάντοτε”
με πινελάκι κόκκινο καλλιγραφούσα

κι αδύναμες σας υπεράσπιζα
από του μέγα χρόνου το ανελέητο κατόπι