Φωτεινός καιρός
περνάει ξυστά
ησυχία, καφές,
που να ’σαι.

Ίδιο πάντα αστικό
σε ένα άστυ κλειστό,
Κυριακές πάντα εδώ,
θυμάσαι.

Κάτι έγινε χθες, ήρθες δίχως να θες
σαν αόριστος χρόνος αλλάζεις.
Είναι σαν να ’σαι εδώ, μια συγνώμη ζητώ
μα σε μέλλον καθόλου δεν μοιάζεις.

Σκοτεινός, μισός,
βασικά μοναχός
και ένα ρήμα με καίει,
θυμάσαι.

Το δυάρι εχθρός
μα η πόρτα φρουρός,
εδώ μέσα γυρνάς,
που να ’σαι.

Κάτι έγινε χθες, ήρθες δίχως να θες
σαν αόριστος χρόνος αλλάζεις.
Είναι σαν να ’σαι εδώ, μια συγνώμη ζητώ
μα σε μέλλον καθόλου δεν μοιάζεις.