Ασφυκτιώ, πλημμυρισμένη οργή και ποίηση
μα εσύ προχώρησες σ’ ένα αδιέξοδο από φως.
Και μ' αφήνεις να ψάχνω για τις γυμνές ώρες
μέσα στη στάχτη και στη σιωπή.
Νιώθω γεμάτη παράλογη αγάπη
παράλογο φόβο
παράλογη ζωή
παράλογο θάνατο.
Μπροστά, μια κοιλάδα νεκρών εμβρύων
που περιμένει ν' αντικαταστήσει στη σειρά
μιαν άλλη κοιλάδα νεκρών.
Κι' εσύ στέκεσαι με τα γυάλινα μάτια σου
αιώνιος κριτής και κατήγορος.