Που λες, Βικτωρία, βυθίστηκα ένα βράδυ στη μοναξιά σου
προσέχοντας μη σκοντάψουν τα βήματα μου
στις διάφανες λέξεις σου
σ' είδα να περιφέρεσαι ολόλευκη κι αιώνια νέα
ανάμεσα σε προσφυγιάς αντίσκηνα
να σκύβεις τρυφερά σα νοσοκόμα ή μάνα
πάνω από τον αβάσταχτο μας πυρετό.
Έλα, σε χρειαζόμαστε.

Λοιπόν, Νικηφόρε, ας ρίξουμε μέσα στο ποτάμι
Μπές ένα καράβι στο σχήμα του νησιού να το ταξιδέψουμε
σε κόσμους όπου δεν υπάρχουν σύνορα
ούτε μανάδες μ’ αγριεμένο βλέμμα,
κι' όπου το φως κι' η αγάπη πλέκονται καλάθια
για να προσφέρουν το τραγούδι των πουλιών
τροφή, γι' αυτούς πού περιμένουν τούς χαμένους.
Έλα, σε χρειαζόμαστε.

Λοιπόν, Γιάννη, τα πλατειά στόματα του λαού μας
σε τραγούδησαν
σ' ώρες χαράς και σ' ώρες πένθους
Τιμητική σου δώσαν θέση σε τραπέζια γάμου
και σ' ακουμπήσανε σεμνά σε φέρετρα ηρώων.
Την πέννα βούτηξε μες στο σφυγμό μας, όπως πάντα
κι έλα, σε χρειαζόμαστε.

Κι' εσύ, Ρίτα, των χίλιων σκοτωμένων κοριτσιών
κι εσύ, αθεράπευτε εραστή της Ρωμιοσύνης, Μίκη,
κι' εσείς, Οδυσσέα, Μανώλη, Έλλη, Τατιάνα,
Νότη, Κωστούλα, Ελένη
γνωστά κι' άγνωστα κύτταρα της μήτρας πού μας γέννησε
τώρα πού συντελείται ένας χαλασμός
και μια καινούργια γέννα
ελάτε, σας χρειαζόμαστε.