Το γήινο σώμα σου, ποιητή,

είναι μονάχα μονοπάτι

για να πορεύεται η ποίηση ανενόχλητη

από τη σκέψη στη γραφή

κι απ' τη γραφή στη σκέψη.

Αδιάβατο θα γίνει αν το φορτώσεις με ζιζά­νια

κι αν πάλι το γυαλίσεις σαν παγόβουνο,

γλιστράει εκείνη και σου φεύγει.

Άστο, φρεσκοσκαμμένο χώμα να βυθίζον­ται τα πόδια της

να ευφραίνεται η όσφρησή της χωνεμένη κοπριά,

υγρό προζύμι και χλιαρό, έτοιμο να φου­σκώσει

και στις προσκλήσεις σου μην είσαι φορτι­κός.

Εκείνη ξέρει. Θα σ' επισκεφτεί

σε ώρα που δεν την περιμένεις



Το γήινο σώμα σου, ποιητή, σαν το διαλέ­ξει Εκείνη

θα είναι ευλογημένο.