Λοιπόν, να 'μαι, ανάμεσα στους στοχα­σμούς σου

εικοσάχρονε Λουί Αραγκόν

(θα μπορούσες να ήσουν και γιος μου)

και στους ψιθύρους του αιώνιου νερού.

Μου τους αποκρυπτογραφεί

κάθε μέρα τ' αηδόνι στις πέντε.

Αργά είναι, ή μήπως νωρίς.

Τα δέντρα ένα κέντημα, κι η λίμνη του Μπλέντ

ξενυχτά τις χαμένες πριγκίπισσες.

Λες και φύτρωσε ο βράχος μονάχα

για τις απελπισμένες αγάπες.

Θα βαδίσω ξυπόλυτη. Από τις πληγωμένες

μου φτέρνες

σιωπηλά θα εισχωρήσει κι αδίσταχτα

ο τέτανος της λογικής.

Στα κλαδιά θα κυλήσει και στα παρακλάδια

των νεύρων.

Κάθε πόρο επαφής με τα έξω θα κλείσει.

Εκ των έσω λοιπόν έσσεται η καταδίκη.



Μα θα με θυμηθείς με τη μέθη μου

όταν πίνεις χωρίς να μεθάς.

Θα με θυμηθείς με τα τέσσερα χέρια μου

ολάνοιχτα, να κρατήσουν τον ήλιο.

Φεύγεις, δίχως να ξέρεις πως έρχεσαι

μάταια και χωρίς συνενόχους

να ριχτείς απ' το βράχο στον κρύο βυθό

δίπλα σε σκελετούς δεινοσαύρων

που γίνανε λάσπη, τι κρίμα,

σε σκιές μυθικές που τρομάζουν μονάχες.

Εγώ έχω την ποίηση.

Με τραβά στην ποδιά της και με νανουρίζει.

Κι η λίμνη θα κλείσει την άνοιξη κάτω απ'

τους πάγους

γνωρίζοντας πως μια ξανθιά Δεισδαιμόνα

θα κτυπήσει και πάλι.

Γι' αυτό μην αργείς. Τ' αθάνατα και τα μη

με λησμόνει

δεν κρατάνε παρά ένα στεναγμό κλεμμένο από κάτι ηλίθια «πρέπει» και

«θα» και «λυπάμαι».

Ό,τι είναι να γίνει να γίνει. Τέρμα τώρα στα

μπλε

και λευκά περιστέρια.

Η πατρίδα μου αιμάσσει - υπόγεια πληγή.

Κάποτε θα εκτιναχθεί οργισμένο το αίμα

στα ουράνια

κι εμείς όλοι μαζί του, στα ουράνια ή στην

κόλαση.

Δεν βιάζεται η νύχτα. Όλα το ίδιο κι αύριο

ίσως πιο λίγο φως (η Αγία Σοφία φέρνει,

λένε βροχή)

Ίσως πάλι ένας θάνατος την ταράξει για

λίγο, μα η λίμνη

θα βρει τη γαλήνη. Κι εσύ, με τις

απο­σκευές σου

γεμάτες λεπτή πορσελάνη που λιώνει

μ' ένα χάδι στη χούφτα σου.

Καληνύχτα. Η νύχτα

πιότερο είναι γενναία. Και περήφανη.

Κοιτά πάντα στην Ανατολή.