Κάποτε οι στίχοι αποδημουν και τότε
κάθεται ο ποιητής στη στρογγυλή
κοιλιά της γης κι ανάβει ένα τσιγάρο.

Τίποτα δεν τον πνίγει πια την αγωνία
αιμόπτυση την έχει κάνει να ποτίσει
τα διψασμένα χώματα.

Τις φλέβες με τους πυρετούς τις έκοψε
να ρίξει λίγο φως μες στο σκοτάδι.

Καπνίζει το τσιγάρο του σαν εργάτης
μετά τη δουλειά κι έχει μόνο αμοιβή
πάνω του τα νομίσματα των άστρων.