Κλείστηκαν στο δωμάτιο, μα πού οι τοίχοι
πού τα παράθυρα κι η στέγη;
Άσπρες φτερούγες γίναν τα σεντόνια.

Η ύπαρξή μου στην παλάμη σου, είπε,
τρεμάμενη σταγόνα, μη διστάξεις
άμα διψάσεις να την πιεις.

Για βγάλε μαστρο-Ήφαιστε ν' αγγίξω
κοκκινομάλλα φλόγα απ' το καμίνι σου
κι απέ ας με κάνει στάχτη !

Τι πιο βαθιές πατημασιές στη γης
τις άφησαν τα ονείρατα
που ποτέ δεν περπάτησαν στο χώμα.