Το ποίημα είναι ποταμός κι αστράφτει
στον κάμπο με τις πικροδάφνες.
Πολλοί τ' αγνάντεψαν από μακριά
κι όταν πέθαναν γίναν άμμος.
Έγειραν άλλοι στα νερά του κι είδαν
τον εαυτό τους ανδριάντα εφήβου
να τρυγάει στους βυθούς άγιο μέλι.

Το ποίημα είναι ποταμός κι ο θάνατος
συχνά γίνεται ψαροπούλι
κι ορμάει τον έφηβο ν' αρπάξει.
Τρίζουνε τα φτερούγια του ματώνουν
οι σιδερένιες του τσιμπίδες
καθώς του ξαγλιστρά απ' τα νύχια -
γιατί τ' αγάλματα ζυγίζουν
πάνω απ' το Χάρο εφτά καντάρια.

Κι ο έφηβος γυρίζει ακόμα στο ποτάμι
με τη λύρα στο στήθος πολύκλωνη
και δυο στίχους στα χείλια του
εαρινά μες στους αιώνες χελιδόνια.