Τ` αντάρτικα βουνά της Πίνδου

είναι τα χλοϊσμένα στήθια της Ελλάδας.

Εκεί χτύπησαν κάποτε οι καρδιές μας

με το ρυθμό των κανονιών

κι άνοιξαν τρύπες στα πλευρά της νύχτας.

Εκεί αντικρίσαμε πρώτη φορά

μέσ’ από φλόγες και καπνούς

το πρόσωπο της Λευτεριάς ν΄ αστράφτει.

Κι όταν πάνω απ’ τους ουρανούς αφήσαν

ραγδαία μια βροχή από σφαίρες

κι άρπαξε η θύελλα στην ορμή της

σα φύλλα τους συντρόφους μας –

το δέντρο απόμεινε γυμνό

χέρι τρεμάμενο ζητιάνου

στραμμένο στους λαούς του κόσμου.

[…] Στ’ ανταριασμένα διάσελα της Πίνδου

το φεγγάρι είν’ ανοιχτή πληγή

λαδοκάντηλο που αργοκαίει τις νύχτες.

Εκεί σφάξαν τους γέρους μας οι τούρκοι

και οι γερμανοί μας κάψαν ζωντανούς∙

εκεί πετάλωσαν οι εθνοπροδότες πότνιες

μανάδες κι αδερφάδες αντρειωμένων.

Κι ακόμα εκεί θαρρούν οι απόγονοί τους

ότι θα κόψουν τις δικές μας φλέβες.

Το αίμα όμως όλο και θα πλαταίνει

τον ποταμό της Λευτεριάς ώσπου

καλπάζοντας θα κατεβεί στη Θεσσαλία

τα στάρια και τα καλαμπόκια να ποτίσει.

Νιώθω το μέλλον γνώριμο να ζυγώνει –

τον άνεμο που θα ξεφωλιάσει

απ’ τα στρατηγικά καπέλα

μουχλιασμένα κρανία κι αράχνες.

[…] Είκοσι χρόνια στη σιωπή

είκοσι χρόνια κάτω απ’ τη βροχή

κι όμως, τ’ αντάρτικα βουνά της Πίνδου

άπαρτα στέκουν κάστρα της ψυχής μας!