Ήρθες! Στην άσπρη σου ποδιά δώδεκα πορτοκάλια

κ’ έκλωθε τ’ άγιο στόμα σου, το φως απ’ τα κοράλια.

Ήρθες μ’ ευωδερά μαλλιά την άνοιξη να σύρεις

ραφή στα περασμένα.

Αχ! τι ζητούν τα μάτια σου στα βάθη μου πεσμένα.



Μια πύρινη γαρουφαλιά με χαιρετάει στη δύση

κι ο θάνατος τριγύρα μας σκύβει να προσκυνήσει.

Πόψε μιλούν τα κύματα στο παρδαλό νυχτέρι

κι είν’ ο ουρανός κοχύλι·

σαν τραγουδούν τα στήθια μου με τα τρελλά σου χείλη.



Τ’ αστέρια στην παλάμη σου κάμπος με μαργαρίτες,

ώρα γλαρή που χάιδευε τους πόθους μας-αλήτες.

Άμε, δίκλωνος άνεμος μάς κράζει για σεργιάνι

μες απ’ τα ρίγη πάμε,

Με μιαν ελπίδα που λυγάει πάνω απ’ τις φλόγες, άμε!