Μια λευκή μέρα, μια γαλάζια πεταλούδα στα λιμάνια της ζωής μας.
Το φως γλυκό κι εμείς γυμνοί στις άκρες της ύπαρξής μας.
Πόσος χρόνος, πόση αθανασία;
Πόσα μαύρα μαντήλια, πόσα λευκά;
Καθρεπτιζόμαστε στο νερό της μοίρας μας.
Τόσο μικρός ο κλήρος μας στη γη!
Ένα ανάλαφρο πέρασμα, ένα τίποτα
Και το πρόσωπό μας ν’ αποζητά την αγάπη,
σπουργιτάκι, προσφυγόπουλο στις θάλασσες του ορίζοντα.
Πάντα πρόσφυγας ν’ αναζητούμε πατρίδα,
ν’ ανεβαίνουμε τα σκαλιά του ουρανού.
Πάντα έρημοι να τρέχουμε ξοπίσω απ’ τα πουλιά,
να προλάβουμε να τα κλείσουμε στις αγκάλες μας,
να μην μας νικήσουν οι άνεμοι.
Πόση αγωνία στην απουσία…
Δε μας έμεινε τίποτα.
Ο χρόνος μας πρόδωσε, μας γύμνωσε!
μένουμε φτωχοί,
με μάτια γεμάτα σπασμένα δάκρυα,
μ’ όνειρα που ωρίμασαν στη σιωπή.
Μικροί αλήτες με το παράπονο της μοναξιάς,
με τη νοσταλγία των ξεχασμένων μας παραμυθιών.
Βαριές οι πλάκες του πεπρωμένου, οι μέρες μας πέτρινες.
Οι αιώνες ασήκωτοι στα στοργικά ματόκλαδά μας.
Πώς θα γίνουμε κάποτε μια σκιά ασήμαντη, άγνωστη,
ένα άγαλμα σε κάποιο μακρινό παρελθόν,
που κανείς δεν θα γνωρίζει αν πονέσαμε, αν αγαπήσαμε.

Και το δάκρυ μας ένας αποχωρισμός,
ένας αποχαιρετισμός,
μια λήθη!
Αδιάφορος ο χρόνος ο αδίστακτος,
και μεις λυγμός της σιγαλιάς,
ψιθύρισμα της νύχτας.