Ζηλεύω τους μεγάλους
που γεννηθήκανε μετά την κατοχή,
μάθαν το ρήμα, μάθαν και τη μετοχή
και ιστορία.
Ζηλεύω τους μεγάλους
που γεννηθήκανε μετά την κατοχή,
κι ας μεγαλώσαν πεινασμένοι και φτωχοί,
τι σημασία…

Μη με ρωτάτε «Πού ειν’ η Τροία, πού ειν’ η Σπάρτη»,
ξέρω ελάχιστα σημεία απ’ το χάρτη,
με δασκαλεύετε να μάθω ησυχία,
έτσι μου λέτε πως θα βρω την ευτυχία…
Ησυχία…ησυχία…

Δε θέλω τους μεγάλους
που γεννηθήκανε μετά την κατοχή,
και μου φορτώσαν την αιώνια ενοχή,
τι αδικία…
Δε θέλω τους μεγάλους
που γεννηθήκανε μετά την κατοχή,
και που μου χάρισαν την άδεια εποχή
και την ανία.

Μη με ρωτάτε «Πού ειν’ η Σπάρτη, πού ειν’ η Τροία»,
δε μου τα μάθαν, με το ζόρι δεκατρία,
με δασκαλεύετε να μάθω τη σιωπή,
έτσι μου λέτε πως θα βρω την προκοπή…
Σιωπή…σιωπή…

Λυπάμαι τους μεγάλους
που γεννηθήκανε μετά την κατοχή
και γαλουχήθηκαν με μαρς και προσοχή,
τι δυστυχία…
Λυπάμαι τους μεγάλους
που γεννηθήκανε μετά την κατοχή,
μη με ρωτάτε και πολλά για κατοχή,
έχω αμνησία.