Κυριακή μεσημέρι..
-Όλα τα παλιά αγοράζω…
Και βαθιά αναστατώνομαι.
Ψάχνω μέσα μου και γύρω μου
Τι να δώσω τι έχει φθαρεί.
Το σεντούκι μου είναι απαραίτητο
Φυλάσσει την αγιοσύνη όσων παραμελήθηκαν.
Οι παλιές κορνίζες, το ίδιο.
Αγαπήθηκαν γιατί περιμάζευαν θλίψη.
-όλες οι παλιές φωτογραφίες σε παλιώνουν στη θέα τους-

Κάτι κινέζικες ομπρέλες με κέντημα σε μετάξι
-Νοσταλγός ταξιδιών που δεν ξοδεύτηκαν-
Όχι, ούτε αυτές.
Και τώρα… τα παπούτσια…
Στοίβες στα ράφια.
Αρνούνται να μισθώσουν άλλο καταφύγιο
Μένουν αμετακίνητα
Mε τα κορδόνια φθαρμένα.
Και οι σόλες ,με κενά ,χαρακιές και βαθουλώματα.
Τα αφήνω με τη σκόνη να απαλύνει τις ρυτίδες τους.

Τα αφήνω να χρεώσουν στην ανάμνηση
διαβατήριο
για την απέλασή τους.