Λόφοι.
Συρταρωτά μπήγουν τις φλέβες τους
ο ένας μες στον άλλον.
Ποτάμι μαρμαρόσκονη χύνεται ανάμεσά τους.
Κοιλάδα φως
ασπροπέτρινα σπίτια
χρυσίζουν στα πόδια τους οι εκτάσεις.
Βασίλεια γης σταχυοδεμένα.
Ελάφινος ορίζοντας.

Υφαντό διάτρητο μοιάζει η ομίχλη το πρωί
που το κρατούν οι κορυφές
σαν τα φτερά του γλάρου
πέφτοντας κατακόρυφα
βαριά και
νοτισμένα.

Κι ένα όνειρο υγρό.
Στο βάθος των ματιών σου.
Αμφίρροπα στενάζει
και ζυγίζεται
χύνεται στο παρελθόν
σαν το πρωτόγαλα της μάνας
διαβάζει μου το μέλλον.
Και μια γραμμή όλο τραβά
το σώμα μου να μείνει
σε τούτη τη στιγμή.
Γιατί