Κάποιες φορές αγγίζαμε τον ώμο του άλλου σαν τον τυφλό
που χάνει το βήμα του και θέλει κάπου ν’ ακουμπήσει.
Νιώθαμε ξένοι, αποφεύγοντας να σμίξουμε τα κοινά
μας βάσανα. Καρφιτσώναμε μιαν άμπωτη βαθιά στα
βλέμματά μας. Η οικουμένη γέμιζε καθρέφτες. Οι φωνές
μας, τρυπημένα υφάσματα από ράμφος ορχιδέας. Κάποιος
άγνωστος τριγυρνούσε ανάμεσά μας.
Οι ψαλμοί του με τα μεγάλα μάτια πόσο ανυπόφοροι…