Θ’ αφήσω

στο τελευταίο σκαλοπάτι

όρθιο ρούχο το σώμα μου

να θυμάται

ένα σπασμένο γιασεμί γινωμένο από λόγια

ψηλά

το παράθυρο της νύχτας

άδειο από μάτια και φεγγάρια

θ’ αφήσω

στο κουρασμένο περβάζι

τον ποιητή που ήξερε

πως θα γίνει θάνατος μια μέρα

το φως ανοιχτό

γεμάτο από σκύλους

θ’ αφήσω

ένα λιωμένο πορτοκάλι

να κυλάει να κυλάει

ως να βυθίζεται

μες στα φθαρμένα μου παπούτσια