Μας κοιτάζουν

με μάτια ιδρωμένα

στις θεατρικές ανάσες τους

λικνίζοντας τα λόγια

ύστερα γυρίζουν πρόσωπο αργά

σα να ’ταν οι ώρες μας δικές τους

και τα καρφιά ξεκολλάνε απ’ τη λήγουσα

όπως τότε που φωνάζαμε

φτου ξελευθερία

κι εννοούσαμε

τη μοναδική θάλασσα που μας γνώριζε