Ο άνθρωπος των εφτά φεγγαριών

έστυβε στις φλεγόμενες πληγές του

των υδάτων την τιμή

της γέννας του την ώρα

με νερό κι αλάτι να ξορκίσει

αλληγορία που ταξίδεψε

σ’ εφτά σημαδεμένες θάλασσες

δίχως βυθό το ύψος να ημερεύουν

ένοχος για το σκοτάδι των αθώων

αθώος για το αίμα που έκρυψε

στο νεύμα το εσπερινό

των ποιητών που χάθηκαν

εξόριστος απ’ τις σπηλιές

που οι κλωστές των αστεριών

μεθούν σε δισκοπότηρα ασημένια

Ο άνθρωπος των εφτά φεγγαριών

στέρεψε μια νύχτα σαστισμένη

το όνειρο που μοιράστηκε

στων ανέμων την αστείρευτη οργή

οργή που θρυμματίστηκε

σε παύση από στΗχο πλάγιο και μόνο