Ανοίγω τα χέρια μου
να αγκαλιάσω το χειμώνα στο παγκάκι.
Όπως κάθε που ήμουνα πλάι σου,
άνοιγα το παράθυρο
ν ’ αρπάξω την Αγάπη.

Θυμάμαι μόνο
σπασμένα πράγματα:
καρδιές,
μπρελόκ,
κλειδαρότρυπες,
χάδια…
Κοιτώ κυρίως αδιαίρετα πράγματα…
ψυχές,
όνειρα,
υποσχέσεις,
μάτια…

Μέχρι να φτάσω στο σταθμό,
αδιάκοπα με απασχολεί αυτό το ένα πηλίκο:
– ψυχή δια καρδιά,
όνειρα δια μπρελόκ
κλειδαρότρυπα δια μάτια –

Και έτσι είναι που μια ζωή
…χάνω το τρένο.