ΑΡΠΑΞΑ τον πρώτο τόνο της φωνής σου και τον κράτησα,
ψιθυρίζοντας πως,
αν έπαιζες με την ψυχή μου πιο απαλά,
θα αυτοσχεδίαζα τη στιγμή που θα σου δώριζα τ’ όνομά μου,
θα αποστήθιζα, ως ατύχημα,
την εξομολόγηση του έρωτά μου,
και θα σ’ ανέβαζα, με την ελαφρότητα της ενοχής,
εκεί όπου πιο εύκολα τραγουδάς.

Γι’ αυτό άρπαξα τον πρώτο τόνο της φωνής σου
και τον κράτησα.
Να σ’ έχω νεκρό
όποτε φλέγεται το στήθος μου,
και πρόχειρο,
σε κάθε φευγαλέα αναστάτωση της καρδιάς μου.