«Έλα σε μένα, χαρά ενοχής,
γέννημα του κενού,
γυμνή μεσ΄ τους γυμνούς
στενή
μεσ΄ την ευχέρεια,
με κατεβασμένες τις άγκυρες
του μεθυσμένου σου ματιού,
να αρμέγω στις κόρες του παντρέματα.

Έλα,
και θα μεριμνήσει η αλήθεια μου για το φως σου
και η ανάσα μου για τη μοναδικότητά σου,
αναρρώνω έξω απ΄ τη μεγάλη σου καρδιά,
με ανοιχτά τα πεδία
με κλειστά τα δεινά,
Πάψε…
Σ΄ άκουσα να το λες.
Όλο το ίδιο και το ίδιο παρακάλιο:
Ω, σε ικετεύω,
Δει-
ξε-
μου,

πως να πεθάνω..»