Τώρα που πάψανε οι νόμοι να ισχύουν
με τί δουλειά θα ασχοληθείς;
Τώρα που οι κανόνες έγιναν
σαν μια παλιά της γιαγιάς συμβουλή,
να φοράς ό,τι θές,
μη σε περάσουν έναν απ’ αυτούς.

Δεν πολεμήσαμε σε κανένα εμείς πόλεμο.
Δεν προκαλέσαμε καταστροφή·
Τώρα που οι εντολές του θεού γίνανε χίλιες,
ποια αναρωτιέμαι μία,
θα τηρείς εσύ;

|

Λιγοστεύουν οι άνθρωποι…
Χρόνο με το χρόνο,
λιγοστεύουν οι φίλοι.
Κρύβονται,
όπως τα φίδια πού ολάκερο καλοκαίρι δεν μπόρεσα να βρω,
αραιώνουν,
απ τη μια στιγμή στην άλλη
ξεφεύγουν μεθοδικά.

Τελείωσαν έξω απ την πόρτα μου οι άνθρωποι.
Τελείωσαν τα λουλούδια,
τα σπουργίτια,
τα φυτά.
Ξέμεινα από γάλα,
αγάπη και συντροφιά,
αργά αργά
λιγοστεύουνε καί οι μερες μου,
απέμειναν
λίγα μόνο λεπτά.

|

Ο άνθρωπος τρέφεται με άνθρωπο.
Βγάζει τα μάτια να μη θυμάται το χρώμα.
Κανένα να μη μείνει αποτύπωμα,
τεκμήριο,
η σώμα.
Δεν υπολογίζει αν είχε όνομα,
εθνικότητα η χώρα,
ο άνθρωπος επιβιώνει μέ άνθρωπο,
έστω και αν είναι
ήδη κάτω απ’ το χώμα.

Μετά από κάθε γεύμα,
πάντοτε μετανοεί
και σκύβοντας κάνει το σταυρό του.
Τού ανθρώπου, ο άνθρωπος είναι πλέον τροφή,
όλα τα άλλα
έχουν προ καιρού εκλείψει.

|

Μου αρέσει να σε κακοποιώ.
Μου αρέσει να σε ρίχνω κάτω και να σε πατάω.
Έχω μια κάποια διαστροφή,
σαν πολλές από αυτές που έχουν και οι άλλοι.
Μου αρέσει να σε χτυπώ.
Μου επιτρέπεται και να σε γρατζουνάω.
Μόνο το θεό μου νοιάζει που κάθεται σιωπηλός,
μαζεύει τα σύννεφά του,
και κλαίει.

|

Η επιστήμη θαυματουργεί,
αυτό είναι αλήθεια.
Απ’ τον ομφάλιο λώρο του παιδιού,
θεραπεύεται ο καρκίνος και η λευχαιμία.
Την μια πενταετία ψάχνονται γιό το Aids,
την άλλη για την επιληψία…
για την υποκρισία
κανείς δεν ψάχνει τίποτα,
και αναγεννιέται το είδος,
μέσα στο ψέμα και την αηδία.

|

Σιγά μην οι τυφλοί αρχίσουν να βλέπουν
και οι μουγγοί να μιλούν,
σιγά μην ο πλανήτης σωθεί.
Μέχρι και αυτοί που πλησιάζουν το αυτοκίνητό σου ως πονεμένοι,
μέχρι και αυτοί σε κοροϊδεύουν,
πως πεθαίνουν της πείνας
και πως είναι ασθενείς.

Καλό, και τί γίνεται – απλά ρωτώ,
αν έστω και ένας απ’ αυτούς πει την αλήθεια;
Τί γίνεται αν τον πέρασες εσύ για απατεώνα
και την επόμενη πεθάνει απ την πείνα και την κακουχία;

Υ.Σ
Εδώ είναι που διερωτάσαι,
τί συμβαίνει με το Θεό.

|

Άκουγα να λένε,
πώς παίζουν οι τολμηροί τη ζωή τους κορώνα
Αποφάσισα να το κάνω και εγώ,
να δε επιτέλους,
αν επιφέρει κάτι.

Ρίχνω το κέρμα στη μέση του δρόμου,
γράμματα.
Το ξαναρίχνω,
κορώνα.
Μεσημέρι Αύγουστου, στους 40 βαθμούς,
εγώ έπαιξα τη ζωή μου κορώνα – γράμματα.
Και παρακαλώ όπως καταγραφεί,
πώς μάλλον δεν φάνηκα διόλου τολμηρή.
Έπαιξα τα πάντα κορώνα – γράμματα,
μα καμία αγάπη η άνοιξη
δεν είχε -αν μην τί αλλο-
σωθεί.

|

Γιατί δεν ανοίγουμε ακόμα όλα τα μνήματα,
να σπρώξουμε τη νέκρα πού κουβαλάμε μέσα, μας εκεί;