Κανείς δεν θα ψάξει, να σε βρει,
μα θα σε δει στη στροφή,
σε ένα τοίχο
ολοκόκκινη μπροστά του.

Θα σε δει,
θα σε αρνηθεί,
τρεις φορές το τιμόνι
θα στρίψει απ’ την άλλη.



Μνήμη Νίκης Μαραγκου

Στο κρανίο λευκή ουσία,
στυλό Μουράνο
από τη Βενετία,
στιγμή δεν πόνεσα
θυμάμαι τα γόνατά μου.

Στο κρανίο λευκή ουσία,
στυλό Μουράνο
από τη Βενετιά
την κληρονομιά μας
με άσπρο χρώμα
να γράψουμε από κοινού.

Δεν μίλησα από τότε ξανά,
μέχρι τη μέρα
της Επανένταξής μου,
που ήταν θρίαμβος σαν την Πρωτοχρονιά
σε Τόκιο
και σε Νέα Υόρκη.



Αν είναι να με αγαπήσεις
αγάπησέ με γυμνή.
-Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια
τα μεγάλα ανέχεια και πενία-
με δασείες και ψιλές αρχικά σου μιλούσα
στο λυχνάρι με έκλεισαν και ως προχτές ασφυκτιούσα
αν είναι να με αγαπήσεις
αγάπησέ με γυμνή.
Λόγια Πολλά
είπαμε εμείς
με τα Μεγάλα
δε χορτάσαμε την πείνα.



Αυτοί που παραδίνονται,
κάποτε σηκώνουν τα χέρια ψηλά
κάποτε όχι.
Δεν αναγνωρίζουνε τον εχθρό,
ένας είναι,
πολλοί
ή ο εαυτός τους;
Περιμένουν απλά
να αλλάξει η εποχή,
το χιόνι να πέσει
πυκνό
και μαύρο.

Αυτοί που παραδίνονται,
ταξινομούνται και αριθμούνται.
Πονάνε μα δεν ξέρουν
ποιο τραύμα
πονάει πιο πολύ.

Αυτοί που παραδίνονται,
φοβούνται τον λόγο να ορίσουν.
Τον εχθρό στα μάτια
τολμούν να αντικρίσουν
για δύο λεπτά
ανακωχή.



Πέμπτη θα μάθω
-θα μου πουν-
πόσα ακόμα
μπορεί να αντέξει η καρδιά μου.
Τα φορτία της σε πίνακες αφού δουν
αν τολμήσουν θα σκεφτούν
ως ποιο σημείο
αντέχουν οι άλλοι
να αγαπάνε.

Μα εγώ μετά απ’ το χτεσινό
εκτίμησα όλα τα ελαττώματά της
το παντελόνι σαν κατέβαζες
να φύγεις από δω
της μίλησα
την παρακάλεσα
φτάνει!



Κυριακή ξυπνήσαμε
σε αντίθετα στρατόπεδα-
η εγκατάλειψή σου με ανάγκασε
άμεσα να μπω σε χαρακώματα,
πριν η χειροβομβίδα πέσει
ήμουνα ήδη γυμνή
τη σωματική μου ακεραιότητα
θεωρούσα σημαντική
μέχρι που έφτασα
να μην ξέρω πια
το γιατί.

«Ο Ποιητής άμα πονάει,
πονάει αλλιώς-
από τον πόνο πολύ συχνά
αποβιώνει».

Εκατομμύρια έτη φωτός
και δεν σε συγχώρεσα
σε αντίθετα που βρεθήκαμε
στρατόπεδα
-τη σημαία,
το φεγγάρι και να σηκώσει για εμάς-
η εγκατάλειψή σου δε διαπραγματεύεται
ούτε με είδος
ούτε με χρήμα.
Στο λόγο εγώ,
κάνω οικονομία.



Μνήμη Γιάννη Κατσούρη

Τη ζωή μου την παρακολουθώ
με παγωμένα τα άκρα.
Να μου κάνει κακό,
να μου κάνει καλό,
το σφυρί στο Ευαγγέλιο να χτυπά
σε κάθε απόφασή της.
Ανθρώπους – σύννεφα
να παίρνει και να φέρνει
το άσπρο φόραγα μικρή
κόκκινη
είναι τώρα η μυρωδιά μου.

Δημιουργική Γραφή…
Πότε τέλειωσε,
πότε άρχισε,
και τι είναι,
το έμαθα μόνο
μια στιγμή.

Την ζωή μου
την παρακολουθώ εγώ
με παρακολουθεί και αυτή.



Είναι μέρες
που όλα τα αντέχω
καλοκαίρια
τίποτα και κανένα.
Θέμα επιβίωσης
οι ανάσες που παίρνω
ένα ένα τα τσιγάρα τα πλένω
νικοτίνη να πιω
για σιρόπι.

Είναι μέρες
που εμένα αντέχω
Κυριακές καθόλου.
Με παρατώ
με σταθμεύω
και με τοποθετώ
σε επικίνδυνη
στροφή θανάτου
-αξίζεις περισσότερα-
είχε πει η μαμά
-όλα υπό έλεγχο
με ρωτά
τίποτα υπό έλεγχο
δεν είχα όμως ποτέ μου.

Μέχρι ως ένα σημείο
φτάνουν τα αεροπλάνα
τρόπος να σε δω πια
δεν υπάρχει.
Μια εποχή λέγαμε,
οι μέρες αυτές θα περάσουν
πέρασε η εποχή
και οι ημέρες για εμάς μόνο
έχουν αλλάξει.



Χίλια και ένα
μέτρησα χτες βράδυ τα μέλη μου
άλλαξε η εποχή
αν ακόμα λυπάσαι
-μη-.
Ελεύθερη βούληση
και αυτό που ζω με ξεπερνά
η επανένταξη μου σήμανε
και σε αγάπησα απ’ την αρχή.

Αγαλματάκια ακούνητα
νύχτα να κινηθούμε όλα μαζί
στον Επιτάφιο να βγούμε με το τελεφερίκ
σαν ύμνους να ψάλουμε
όλων τα ποιήματά μας.

Το τέλος…
Αργώ πολύ να καταλάβω.