Τι μοίρα είχες, ψυχή μου ντελικάτη,
νάχης τον στίχο μονοπάτι.
Και μονοπάτι που δεν γνώρισε λειμώνα,
που δεν απάντησε στον δρόμο του ανεμώνα,
κι όλο γυρεύει ένα σημάδι
και ψηλαφά μεσ’ στο σκοτάδι.
Τι μοίρα νάχης μοίρα μαντζουράνας
π’ ούτε στολίζεται ούτε ανθίζει,
που αν δεν πονέση δεν μυρίζει.