Πως αλλάξανε ,το ξέρω, οι εποχές
και πως ζούμε ό,τι μισούσαμε να ζούμε
κρύβουμε όλοι στο συρτάρι ενοχές
για όλα όσα δεν τολμήσαμε να πούμε

Κι είναι κάθε λέξη ανείπωτη βαριά
σαν το γέρικο αταξίδευτο καράβι
που τις σάρκες του τις τρώει η σκουριά
που στην άμμο τα ταξίδια του τα θάβει

Ελα πες μου αυτό που σκέφτεσαι να πεις
για το ρόδο το ανοιχτό και για το αγκάθι
μας αφήνει έτσι όπως χύνεται η ζωή
σε λευκό φλιτζάνι, μαύρο κατακάθι

Δώσε μου να σου μιλήσω μια αφορμή
γιατί αν σωπάσω θα μου το χρεώνω
είμαστε όλοι μια κουκίδα, μια γραμμή
ένα πέρασμα απ’ τον χώρο και τον χρόνο