Στης γειτονιάς τα παλιά σκαλιά
σ’ ένα στενό καλντερίμι
φύλαξα μια προσευχή
για μια καινούργια αρχή

Στο παρελθόν που κυλά, δειλά
στης Ερωφίλης ταξίμι
έπνιξα δάκρυ, θυμό
έφυγα γι’ άλλο σταθμό

Κι όμως θέλω να γυρίσω ξανά
να τραγουδήσω σε δειλινά
να πατήσω στην ίδια γη
δίχως πληγή που αιμορραγεί

Στάζει λευκό φως η αυγή στη γη
σαν δραπετεύω μου λείπει
μάτια χωρίς ουρανό
θάλασσα γκρίζο κενό


Σ’ ένα αστέρι νερό θα βρω
να ξεδιψάσω τη λύπη
χώμα να θάψω παλιές
ψεύτικες πικραγκαλιές

Κι όμως θέλω να γυρίσω ξανά
να ζωγραφίσω τα δειλινά
να μυρίσω την ίδια γη
δίχως πληγή που αιμορραγεί

Για δες, χαράζει εκεί..
η λύπη μπαίνει ξανά φυλακή...