Πως θα θελα μια μέρα να ανοίξω
τα φτερά μου κι ένα σύννεφο να αγγίξω
μεσ'την αγκαλιά του να ξεχνιέμαι
και πως δεν φοβάμαι να γελιέμαι

Θα κοιμάμαι στη διάρκεια της μέρας
και θα με σκεπάζει ο αέρας
και τη νύχτα θα γυρνάω σαν τον αλήτη
μια τετράγωνη σκιά, θα 'χω για σπίτι

Είμαι ύπνος μ' ανοιχτά τα μάτια
που ονειρεύεται του ξύπνιου μονοπάτια
χρησμός είμαι στου ονείρου τα μαντεία
που φοράνε τη σελήνη για μανδύα

Φεγγάρι είμαι στην πρύμνη της πρωίας
με μια διάθεση ηλιοκτονίας
τα ρούχα της αυγής απόψε κλέβω
και αντί για ήλιο εγώ θα ανέβω

Είμαι το παιδί ενος ονείρου
που είδε η μητέρα του απείρου
ένος έγχορδου ύπνου είμαι το πέρας
που τον χαϊδολογούν τα δάχτυλα της μέρας