Μάζεψες απ'το πάτωμα
τα χίλια σου κομμάτια
κι από την πόρτα πέρασες
με βλέμμα αδειανό

Άγρια ποτάμια τρέχανε
από τα δυο σου μάτια
και το κορμί βαραίνανε
σαν χάδι εχθρικό

Μίλα κρυφά στα κύματα
κρυφό να το κρατήσουν
την όση αγάπη ζήσαμε
να γράψουν στο βυθό
Κι όση καρδιά απέμεινε
πανιά να της χαρίσουν
μ'άλλον αέρα σύμμαχο
να δέσει στον καιρό

Πόσοι χειμώνες πέρασαν
σε μία χούφτα ώρες
κι απάνω τους φορτώσαμε
του χρόνου τα καρφιά

Μαύρο μονάχα δείχνουνε
και των ματιών οι κόρες
όταν πληγή που έκλεισε
αιμορραγεί ξανά