Περπατώ αργά στην ανηφοριά,
όσο πιο πολύ γυρνώ, σφυρίζω,
κι είναι δυο παιδιά που σου μοιάζουνε,
δυo καημοί που τους καπνίζω.

Και τα ρούχα σου πάλι φόρεσα,
τη μορφή σου καθορίζω,
και τα δυo παιδιά να σου μοιάζουνε,
σαν καπνός να σε θυμίζω.


Όσο θα είναι τα κορμιά
κι αγάπες θα μοιράζουν,
όσο είναι και καπνίζονται,
τη θύμηση σου σφάζουν.

Μα, αν στη γωνιά παραφυλάς,
μυαλό, κορμί ρημάζουν
και το δικό σου τον καπνό,
τα δυο κορμιά δε βγάζουν.


Κι είναι συντροφιά κι οι ανηφοριές,
όσο μπόρεσες κι αυτές τις χρέωσες,
να τις περπατώ όλες μόνος μου,
όσους δρόμους σου παλιούς, ξεχρέωσες.