Αχ το ποτέ, από τα χείλη σου πώς βγήκε αυτή η λέξη

Και η καρδιά μου πώς στ΄ αλήθεια να τ’ αντέξει
που από τους δυο μας έμεινε μόνο η μοναξιά
, αχ το ποτέ

Θέλω τον άνθρωπό μου, τον συγκάτοικό μου,
της καρδούλας μου το άλλο το μισό
θέλω τον άνθρωπό μου, τον συνένοχό μου,
τη μικρή φλεβίτσα που φουσκώνει στο λαιμό

Αχ το ποτέ, τέσσερα γράμματα, το πιο μεγάλο ψέμα
μαχαίρι δίκοπο που δίψασε για αίμα
με'χει χωρίσει η απουσία σου στα δυο
, αχ το ποτέ