Ό,τι εκκενώνει το σύμπαν, τα υπολείμματα του ήλιου.
Όπως ξάνει τα μαλλιά του περιδιαβάζοντας κατά τη δύση.
Και οι χείμαρροι μιας καταιγίδας.
Η αυτοπεποίθηση της φυγής, κυρίως.
Ό,τι παρασύρεται με τους αφρούς της ενδοχώρας.
Καθώς άνοιξαν τ΄ ακροδάχτυλα των ηπείρων.
Κάθε πληγή είν΄ ένα Δέλτα
και εκβάλλει κοιτίδες στη θάλασσα.
Εδώ θα βαπτιστούν ταυτότητες και λαλιές.
Η μάνα θα λησμονήσει την ανάσα του παιδιού της.
Ο γιος θα απολέσει το χέρι του πατέρα.
Οι άνεμοι θα σηκώσουν πολυχρωμίες .
Ευάλωτα νερά, ισχυρά χρώματα.
Κι΄ ύστερα αυτές οι λέξεις βάφουν
την ακτή μου με της ανάγκης το ανεξίτηλο.