Απ’ το παράθυρο κοιτώ
σαν το χαιβάνι σαν φυτό
που βλέπει έξω ένα ποτάμι
μα τους χωρίζει ένα τζάμι

Έξω βουβοί περαστικοί
κανείς δεν έχει τι να πει
κι εγώ στους γυάλινους τους θόλους
ο πιο αμίλητος απ’ όλους

Βρέχει στο τζάμι μου κι εγώ
πίνω τ’ αμίλητο νερό
την παγωμένη μου οθόνη
περνά η ζωή και τη θολώνει

Έξω αστράφτει και βροντά
ρωτώ κανείς δεν απαντά
βλέπουν στο τζάμι τη μορφή μου
μα δεν ακούνε τη φωνή μου