Γέρμα, πλησιάζω κατά μέτωπο
Στιγμιαία αφή χαλκού οι μολυβιές της δύσης
Το φιλί του χρόνου είναι δυο σύνορα και τα
μαλλιά γίνονται κοκκινόχωμα τ’ ουρανού
Ξάφνου απ’ τα δένδρα πέφτει το μελάνι της νύχτας
Σταγόνα-σταγόνα στο νερό, σαν σύννεφα μέσα στον άνεμο
Ερημιά τρυπώνει στα ισόγεια
Στους ορόφους διαδίδονται φήμες επιβίωσης
Σε λίγο ο δρόμος θα μοιάζει σκοτωμένο αίμα
Μπαίνω στο μπαρ· κοιλιά κήτους
Δύτης σ’ ένα ρυθμό από κυλιόμενο μέταλλο
Η κίνηση μοιάζει με αστραπιαίες βαρύτητες
Πληρώνω το ποτό μου, κατεβαίνω στις τουαλέτες,
σώζω μια κατσαρίδα αποφεύγοντας την προσέγγιση
και πυροβολώ το λεπίδι της μοναξιάς μου.