Τη μικρή μου ίριδα τύφλωσα
Και είπα γενηθήτω φως

Και εγώ κολύμπαγα
σε σκοτεινιές περίλαμπρες

Και είπα μάνα μου
μάνα μου σώσε με
από τόσο φως
Δεν το αντέχω

Και εγένετο τραύμα

Και είπα σε τούτο το ορυχείο
θα γεννηθεί μια Ντάλιτ
Και απ’ τη ραγισματιά την κόκκινη
ξεφύτρωσαν μάτια θλιμμένα

Χαράζει στην είσοδο
της πύλης του Μποπούρ
Κι όταν χαράζει
δε χαρά
ζει