Κάποτε μέτραγα το χρόνο με πνοές
κι όλο ρωτούσα τι μπορεί να ξημερώσει
κι όλο ρωτούσα τι θα γίνει αν κοπεί
η αλυσίδα με τη γη που μας ενώνει
η αλυσίδα με τη γη που μας χωρίζει
η αλυσίδα…

Κάποτε ζήταγα από σένα συμβουλές
εσύ γελούσες κι εγώ ήθελα να κλάψω
εσύ γελούσες κι εγώ κοίταζα την πόλη
πάνω απ΄τις στάχτες της ήθελα να πετάξω
ένα τσιγάρο απ΄τις φλόγες της ν’ανάψω
ένα τσιγάρο…

Τώρα στους δρόμους της γυρίζω σκεπτικός
με το κεφάλι μου, σκυμμένος μουρμουρίζω
κάποτε ήξερα τι ήθελα να πω
τώρα έχω μάθει σαν τους άλλους να μουγκρίζω
τώρα έχω μάθει πως να ζω χωρίς να ελπίζω.