Δώδεκα ναύτες ξεκινούν ταξίδι για να πάνε
μα στα μισά του ταξιδιού η θάλασσα τους παίρνει
Μια μάνα μπρος στη θάλασσα μοιρολογάει και κλαίει
«Τον γιο μου τον μονάκριβο γιατί να μου τον πάρεις;»

Κι από τα δάκρυα γίνεται η θάλασσα φαρμάκι
κι απ' τις φωνές, τα κλάματα, τα κύματα αγριεύουν
Περάσαν μήνες αρκετοί, χειμώνες πιο μεγάλοι
και κάθε νύχτα ρώταγε τη θάλασσα η μάνα
«Τον γιο μου τον μονάκριβο γιατί να μου τον πάρεις;»

Κι η θάλασσα κουράστηκε το κλάμα της ν' ακούει
και στέλνει με τα κύματα απάντηση στη μάνα
«Βγες με τη βάρκα στ' ανοιχτά, στ' απάτητα να φτάσεις
κι όταν στεριά πια δεν θα δεις, τον γιο σου θ' ανταμώσεις»

Κι η μάνα δίχως να σκεφτεί τη βάρκα της να πάρει
πέφτει με ορμή στα κύματα και κολυμπώντας πάει
Αφού κολύμπησε πολύ, τα στήθια της ματώσαν
Κοιτάζει πίσω για να δει και η στεριά εχάθη
κι αρχίζει μες στα κύματα τον γιο της να ζητάει

Μα απ' το κολύμπι απόκαμε κι αίμα απ' το στόμα βγἀζει
μυρίζουν το αίμα τα θεριά και την κατασπαράζουν
κι η μάνα κλαίει από χαρά τον γιο της που ανταμώνει