Δύο το πρωί κι εγώ εδώ
στην δική σου σκέψη να βυθίζομαι,
δύο το πρωί και δεν μπορώ
άλλο πια εγώ να βασανίζομαι.

Μέρες ολόκληρες περνούν χωρίς να σε ζητώ
ώρες ολόκληρες κυλούν χωρίς να σε σκεφτώ.
Μα έρχονται κάτι στιγμές που πια δεν εξηγούνται
πάνε οι σκέψεις μου στο χθες και ψάχνουν να σε βρούνε.

Δύο το πρωί κι εγώ εδώ
στην δική σου σκέψη να βυθίζομαι,
δύο το πρωί και δεν μπορώ
άλλο πια εγώ να βασανίζομαι.

Νύχτες αμέτρητες ξυπνώ μ’ εσένα στο μυαλό
σαν εφιάλτης τριγυρνάς στο νου μου το κενό.
Μα σκέφτομαι κάτι στιγμές τα λόγια που μου είπες
κι ύστερα σβήνουν οι χαρές και μένουν μόνο λύπες.

Δύο το πρωί κι εγώ εδώ
στην δική σου σκέψη να βυθίζομαι,
δύο το πρωί και δεν μπορώ
άλλο πια εγώ να βασανίζομαι.