Όχι, δεν τρέξαν όλοι για τα σουβενίρ.
Υπήρχαν άνθρωποι σε αίθουσες αναμονής
σε ιατρεία, νοσοκομεία και μαιευτήρια
σταθμούς τραίνων και λεωφορείων
γυναίκες στα κομμωτήρια και τις σάουνες
σάρκα που λιώνει δηλαδή και μαλλιά κομμένα
χιλιάδες φορές στο πάτωμα
καθώς και υπερπληθυσμός φακέλων
με αρχεία παρακολούθησης στα υπόγεια.
Αυτά είδαν οι σιδερένιοι γερανοί
εργοταξίου
στις 9 Νοεμβρίου του 1989
και έχουν ακίνητα απλωμένο από τότε το φτερό
στον ουρανό πάνω από το Βερολίνο
και ατσαλένιο το πόδι τους
στο σώμα του.
Εγώ ήμουνα μικρή, δεν είχα δόντια
και κανονικά δεν θα ‘πρεπε να τα θυμάμαι
μα τα βράδια με νανούριζε ο Γιόχαν,
ο αδικοτιμωρημένος καταστροφέας αγκυλωτών σταυρών
ευχή μου έδινε, να ζήσω όπως έζησε, κυνηγημένη
κι από τότε ουά ουά ουά το μπάσταρδο βρέφος του
αγαπητέ βοσκέ,
γερμανικών λυκόσκυλων στο Μπούχενβαλντ
που κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις.