Στην πιο ψηλή κορφή του κόσμου
έψαχνε φως ο πανικός μου
με τα αετόπουλα παρέα
και με του Διάκου τη σημαία.

Κι όσοι αγαπούν να με σουβλίσουν
πέτρα καρδιά και άδειο βλέμμα θα αντικρύσουν.
Κι όσοι αγαπούν να με κρεμάσουν
ψέματα, πίκρες και σκοτάδι θα χορτάσουν.

Στις γειτονιές με τις παράγκες
σαν βασιλιάς χωρίς ανάγκες
ζω μια ζωή, όπως γουστάρω
και τριαντάφυλλα φουμάρω.

Ούτε η βροχή ούτε τ’ αγιάζι
τίποτα πια δεν με τρομάζει,
κάθε φορά που όλα γύρω μου μαυρίζουν
τα τριαντάφυλλα ανθίζουν.

Κι όσοι αγαπούν να με σουβλίσουν
πέτρα καρδιά και άδειο βλέμμα θα αντικρύσουν.
Κι όσοι αγαπούν να με κρεμάσουν
ψέματα, πίκρες και σκοτάδι θα χορτάσουν.