Οι κάλτσες είναι στην εφηβεία.
Αντιδρούν, επαναστατούν, κάνουν του κεφαλιού τους.
Ξέρουν αυτές.

Εξαφανίζονται για μέρες, μήνες (ποτέ για πάντα).
Τις βρίσκω μέσα σε μαξιλαροθήκες,
ανάμεσα σε πετσέτες, κάτω από κρεβάτια,
στριμωγμένες πίσω από κομοδίνα, δίπλα σε γλάστρες,
κοκαλωμένες από την ένταση της περιπλάνησης,
μαγκωμένες σε σκουριασμένα μανταλάκια
με τα σημάδια της ασφυξίας στη φτέρνα.

Σμίγουν περιστασιακά με κάποιες διαφορετικού μεγέθους,
χρώματος, σχεδίου, ποιότητας, υφής,
φλερτάρουν με ετερόκλητα αντικείμενα στο συρτάρι,
αλητεύουν στο καλάθι με τα ασιδέρωτα,
γυρνάνε τον κόσμο μέσα σε κάδους ανακύκλωσης.

Τις φορώ τρύπιες, ξεθωριασμένες, αταίριαστες.
Εξοικειώνομαι με τη φθορά.

Σαν έρθει το δίπλωμα του χρόνου,
ζευγαρώνουν με το ταίρι τους.