Ανοίγω τις βαλίτσες και κοιτάζω
ότι μου έχει μείνει απ’ το βυθό
πράγματα κι αναμνήσεις μέσα βάζω
κι ελπίζω να ‘χω μέλλον πιο καλό.

Όπως και κάθε ψάρι που ‘χει φύγει
μακάρι κάποια μέρα να γυρίσω,
όμως αφού η κατάσταση με πνίγει
φεύγω και σταματάω να ελπίζω.

Ανοίγω τα πτερύγια, κολυμπάω
τώρα το βλέπω η ζωή μου ήτανε εδώ,
στον όρμο θα γυρνώ όπου κι αν πάω
τρέμω τους φίλους μου πως δεν θα ξαναδώ.

Έλα λοιπόν σηκώστε το κεφάλι
η μέρα για ταξίδι είναι καλή
ο ήλιος ανατέλλει στ’ ακρογιάλι
σε κάποιο άλλο μέρος μας καλεί.

Τώρα που κάτι όμορφο αλλάζει
τα μάτια θα κρατήσουμε στεγνά,
ο χρόνος τις βαλίτσες ετοιμάζει
και στο άγνωστο μαζί μας κολυμπά.