Άχι και σαραντάρισα, δεν κάνω μπλιο γι’ αγάπες
και μου ’ρχεται να τροζαθώ και να γλακώ στσι στράτες.
Γιατροί μου απαγορεύουνε, μα λεν το κι οι γι-ανθρώποι:
ξέχασε κειανά που ’κανες και τη ζωή την πρώτη.
Μην παίζω μπλιο, μην τραγουδώ, μην ξενυχτώ τα βράδυα.
Να πάψω να τσιλιπουρδώ στσ’ αυλές και στα σκοτάδια.
Ρακί, κρασί μην ξαναπιώ, τσιγάρω μην καπνίσω,
Μηδέ το μήνα μια φορά να μην ξαναγλεντίσω,
και προπαντός τα όμορφα μην τα λοξοκοιτάζω.
Χώρες χωριά και γειτονιές απού ’κραζα μην κράζω.
Και λέω ίντα θα γενώ, και τρέμει η ψυχή μου.
Σαν του χοχλιού το κέρατο εζάρωσε η χολή* μου.

Μα συλλογούμαι ίντα θα πεις Σαββάτο γή Δευτέρα,
και συνταγές και γιατρικά θα τα πετάξω πέρα,
και από τσι χάρες τση ζωής τσι πλια όμορφες θα πάρω,
να αφήσω αποδιαλέουρα στον κερατά το Χάρο.