Η ανάμνηση επιστρέφει να καταβροχθίσει
τα λίγα που απέμειναν από τις μαγεμένες πόλεις των ανθρώπων.
Η κατακραυγή περιχύνει στα ματόκλαδα την ντροπή
της επιλογής του προσωρινού
όχι μόνο σαν αρπαγή
αλλά και σαν αιώνια πρακτική.

Τα όρνια λύσσαξαν
Κατέστρεψαν τις σοδειές με καταιγίδες

Όμως πότε ακριβώς έσπασε ο κρίκος των λέξεων
και εχάθει το πολύτιμο υγρό από τους πνεύμονες ;
αναρωτήθηκε η μικρή Πηνελόπη
τεντώνοντας το άγουρο κορμί της
εμπρός στους αργαλειούς των προγόνων της.
Το βάρος του ονόματός της
έσερνε ξεφτισμένα χρυσοποίκιλτα ηνία
και από τα λεπτεπίλεπτα δάχτυλά της έτρεχαν άγραφοι αιώνες.
Παραπέρα η βροχή να ξεπλένει τους ορίζοντες
και η διαφάνεια σκαλιστό περίγραμμα σε ασαφείς ερωτήσεις.
Μόχθος πολύς ο ουρανός,
μόχθος και η γή,
αλλά η φωνή των νικητών, νεκρή.
Παγωμένα τα νερά και η καρδιά κλειστή.

Η φρικαλεότητα ξένων ονείρων
εισέρχεται ακόμα και σήμερα στα πάτρια εδάφη.
Οι Θεοί, η γλώσσα, η ψυχή, ο βηματισμός
και ο τρόπος που θεραπεύει το χέρι την πληγή
διπλή αφορμή η εξήγηση να απλωθεί
από άκρη σε άκρη σε τούτη την ανέλπιστη μικρή σχισμή,
το χάος να επουλωθεί.
Μικρή πικρή μου ανατολή, ποιος σε ξεγέλασε
και άπλωσες το δίχτυ σου στη δύση ;