Η ώρα περασμένη φυλάει σκοπιά
και εσείς,
αν δεν ήταν ο έρωτάς σας για τον πόλεμο το καλύτερό σας,
τώρα η πνοή σας θα μύριζε τρυφερούς λεμονανθούς.
Κάποτε είχα διαβάσει για τα συναισθήματα του σχοινιού
όταν ο ακροβάτης αντλεί τις ροπές του
προκειμένου να παραμείνει σταθερά ενωμένος με τα θαύματα.
Τα νιάτα βλέπετε χαρίζουν την ορμή τους στην βιασύνη.
Τυφλωμένος από την ελαφρότητα, προσπέρασα.
Όμως θα σας ομολογήσω πως,
άσχετα αν στα μάτια μου καθρεπτίζεται η εικόνα σας
στο κεφάλι μου ζωντανεύει ένα άλλος, διαφορετικός κόσμος.
Ο κόσμος των εικόνων της απανεμιάς.

Καταλαβαίνετε ;
Κάθε ημέρα ο χρόνος κυλλά.
Κάθε ημέρα ο χρόνος προσδιορίζει την σάρκα μου
ερωτοτροπώντας επίμονα
με τα κύτταρα που απαρτίζουν την ολότητά μου.
Ο μεγαλύτερο πόνος μου τα ερεθίσματα.
Η ισχυρότερη μου ενθύμηση των πάντων πεπερασμένο.
Αυτή είναι η αιτία της ενθαρρυμένης μοναξιάς.