Φυλλομετρώ την αοριστία της πόλης μου,
διασχίζοντας τον αγαπημένο μου δρόμο
κι όσα δέντρα απομείναν σφηνωμένα στο διάκενο
με κοιτούν απαιτώντας από μένα να μιλήσω
για κουρσεμούς ακόρεστους.
Συναισθήματα μισοπνιγμένα
σχίζουν το αίμα τους,
πονηρά ποτίζουν τις ρίζες τους
και από τ’ άρρωστα φύλλα
εξέρχεται λειψός λυγμός.
Μα όσο κι αν νιώθω το αιώνιο δάκρυ σου
μικρή Ιτιά,
Έλεος, εδώ που βρίσκομαι
η ανθρωπότητα τρέχει πιο γρήγορα από μένα.